زیره سبز (Cuminum cyminum)، که امروزه اغلب به عنوان زیره از آن یاد می شود، در دستور العمل های قرون وسطایی با نام زیره آجیلی یا زیره رومی شناخته می شد.
زیره گلها متعلق به تیره زیره سبز از خانواده چتریان (Apiaceae) است و بیش از 4000 سال پیش در مصر شناخته شده بود.
زیره از دره نیل به کل منطقه شمال آفریقا و غرب آسیا و سپس به هند و چین رسید که امروزه در کنار ایران، اندونزی و نواحی جنوب مدیترانه از مهم ترین کشورهای تولیدکننده هستند.
زیره به طور گسترده ای توسط رومی ها به عنوان ادویه استفاده می شد. در قرون وسطی به دلیل خاصیت گوارشی و ضد باکتریایی که داشت، در ابتدا یکی از گیاهان دارویی و معطر باغ صومعه ها بود.
با این حال، از آنجایی که زیره فقط در آب و هوای گرمتر به خوبی می رسد، زیره در اروپای مرکزی و شمالی غالب بود که اثرات درمانی مشابهی دارد اما از نظر طعم کاملاً متفاوت است.
میوه های زیره بوی بسیار تند با نت کمی شیرین دارند، طعم آنها نسبتا تلخ است، تندی ماندگاری بیشتری دارد. طعم غیر قابل انکار با نسبت زیره سبز و کومینول در اسانس ایجاد می شود. هنگامی که میوه در روغن یا چربی سرخ می شود یا به صورت خشک برشته می شود تغییر می کند و تشدید می شود.
استفاده از زیره
زیره یک ادویه بسیار محبوب در غذاهای ترکی، یونانی، بلغاری، شمال آفریقا، عربی، شرقی و آسیایی و به طور فزاینده ای در غذاهای آمریکای لاتین است.
با این حال، مورد علاقه مطلق در غذاهای هندی است! در شمال هند، میوه های زیره در غذاهایی با طعم روغن سرخ شده با برنج، گوشت و حبوبات سرخ می شوند.
در جنوب هند، و همچنین در سریلانکا، آنها غذاهای بسیاری را، اغلب در ترکیب با گشنیز و سایر ادویه ها، عطر و طعم خاص خود را می دهند که در سراسر جهان ارزشمند است. دستور العمل های آشپزی که زیره را به عنوان یک ماده ضروری نام می برند به هزاران نفر می رسد، به طوری که آشپزی معتبر، بداهه پردازی رایگان و آزمایش های فردی نیز در آشپزخانه های اروپای مرکزی رایج است!
